τερματοφύλακες & θεματοφύλακες

Θα μου κάνεις ένα σκίτσο;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήταν τίγκα στο μολύβι, τη γόμα, τις νερομπογιές, τα χαρτιά, τα χαρτόνια, τις λεζάντες, τους καζαμίες...

Ο πατέρας μου ήταν γελοιογράφος.
Ο Αρχέλαος.
Οχι, επειδή ήταν πατέρας μου, αλλά ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και μεγάλος δάσκαλος. Θυμάμαι σαν και τώρα δεκάδες νεαρούς/ες που αγαπούσαν την τέχνη του σκίτσου, του cartoon να έρχονται σπίτι για να του δείξουν (με μεγάλο άγχος) τη δουλειά τους...
Τον θυμάμαι να «θαυμάζει» τη δουλειά όλων.
Δεν ήταν –βέβαια- όλες οι δουλειές καλές, αλλά εκείνος δεν το’δειχνε ποτέ. Του άρεσε που το σπίτι γέμιζε με άνθρώπους της «φυλής» του. Τον θυμάμαι να τους δείχνει πάνω στα σκίτσα τους με το δάκτυλο... νοερές γραμμές, που θα έκαναν τα σχέδια τους ακόμα καλύτερα. Δεν τόλμησε ποτέ να πάρει το μολύβι και να βάλει μια γραμμή, μια κουκίδα πάνω στην δουλειά του άλλου. Από σεβασμό βέβαια...
Οποιος την έπιανε την νοερή γραμμή, την έπιανε... Απλό ήταν, αρκεί να’χεις το μάτι να τη δεις.
Μετά τους έκανε στα γρήγορα 4-5 σκίτσα με τις φάτσες τους... τους χάριζε 1-2 πέτρες όπου είχε σκιτσάρει δικά του θέματα... τα βιβλία του...τους χάριζε το μεγαλύτερο χαμόγελο του και τους έδινε ραντεβού για την επόμενη φορά.
Εγώ από την άλλη, μαζευα τις νοερές γραμμές που έδειχνε στους άλλους και στο δωμάτιο μου, προσπαθούσα να τις βάλω στα δικά μου σχέδια. Μόλις νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει έβλεπα με έκπλήξη, ότι την επόμενη στιγμή είχε να «προτείνει», αλλες χίλιες γραμμές...
Κάποια στιγμή σήκωσα τα χέρια ψηλά... και αρκέστηκα να τον απολαμβάνω να σχεδιάζει στον αέρα αυτά που έβλέπε στην τηλεόραση, από το παράθυρο, τους φίλους μας και συγγενείς.

Δεν σταματούσε.
Πώς να το πώ διαφορετικά. ΔΕΝ ΣΤΑ-ΜΑ-ΤΟΥ-ΣΕ!
Να φαντασθείτε ότι σχεδίαζε και με τα...δυό χέρια.
Αμφίχειρες λέγονται αυτοί οι άνθρωποι.
Είναι σχετικά σπάνιο ταλέντο.
Εκείνος όμως σχεδίαζε και με τα δυο χέρια... ταυτόχρονα.
Αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο.
Γεννήθηκε στα 1921 στην Σαλονίκη, την οποία υπεραγαπούσε. Ηταν το ενδέκατο παιδί ενός ξυλουργού των σιδηροδρόμων... έμεινε ορφανός στα 12... τον μεγάλωσε η γιαγιά μου η Αθηνά, που ονειρευοταν να τον δει επιστήμονα. Ηρθαν στην Αθήνα...μπήκε στην Φιλοσοφική, αλλά τους πρόλαβε ο πόλεμος. Η γιαγιά μου ήταν μια πάμφτωχη συριανή... έκανε του κόσμου τις δουλειές για να ζήσει το στερνοπούλι της... τον πατέρα μου... εκείνος όμως γέμιζε τα βιββία του Πανεπιστημίου με σκιτσάκια... Η γιαγιά Αθηνά έπεσε να πεθάνει...
-Πάλι καραγιοζάκια κάνεις; Τον μάλωνε.
Εκείνος όμως επέμενε... κτυπήθηκε από φυματίωση. Συνέχισε να σκιτσάρει από το κρεββάτι... μόλις είχε πιάσει δουλειά σε μια εφημερίδα (νομίζω ότι την λέγανε ΜΑΧΗ) την οποία διηυθυνε ο ΜΕΓΑΛΟΣ δάσκαλος μου, Αλέκος Σακελλάριος... και η γιαγιά Αθηνά όταν ερχόταν το απόγευμα κουρασμένη από τη δουλειά έπαιρνε τα σκίτσα του πατέρα μου, και τα πήγαινε με τα πόδια στην Ομόνοια, όπου ήταν τα τυπογραφεία της εφημερίδας.
Ο πατέρας μου έλεγε την ιστορία για τη μάνα του και βούρκωνε.
Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να δώσω το ονομά της στην κόρη μου... Εχω μεγάλη ευγνωμοσύνη στην Ολιβ, που κατάλαβε και στη μάνα μου, τη Γεωργία, που το δέχτηκε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Ολοι θέλανε μια γελοιογραφία τους... από τον Γιάννη Πάριο μέχρι τους κολλητούς μου... ντρπόντουσαν να του το ζητήσουν και έτσι το’κανα εγώ. Ηταν η μεγάλη του χαρά να σου στείλει μια γελοιογραφία σου...
Ηταν άσσος στο να φτιάχνει (μιλάμε μεσα σε δευτερόλεπτα) τη γελοιογραφια του αλλου, που ήταν απέναντι του... αρκει να τον έβλεπε για ενα λεπτο.
Αν ζούσε σήμερα θαχε φτιάξει ενα site που θα έσκιζε.
Ετσι μεγάλωσα ζητώντας του να κάνει γελοιογραφίες προσώπων.
Ποτέ δεν αρνήθηκε.
Ηταν το δωρο του για τους άλλους... και πολλές φορές το δικό μου διαβατήριο.
Εφυγε το 1998... έφυγε ήσυχος και γεμάτος στον ύπνο του... όπως ακριβώς ήθελε.
Πέρασαν τα χρόνια και είμαι ακόμα αναμεσα στα σκίτσα του. Είναι ωραία παρέα και πολύ ζωντανή.
Μου λείπει όμως αυτο:
-Πατέρα θα μου κάνεις ένα σκίτσο;
Πριν από καιρό κάνοντας ένα ρεπορτάζ για τη γελοιογραφία στο internet έπεσα πάνω σε εναν τρομερό γελοιογράφο που ζεί στη Λέσβο. Τον Αντώνη Κυριαζή. http://ankyr.blogspot.com/ Φτιάχνει γελοιογραφίες για την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» της Μυτιλήνης.
Θαύμασα τη δουλειά του.
Είδα «νοερές γραμμές» που δεν είχα ξαναδεί.
Γίναμε φίλοι στο FB και μου μίλησε με θαυμασμό και αγάπη για τον πατέρα μου.
Και εκείνος θα τον αγαπούσε πολύ αν τον γνωριζε... ίσως μάλιστα με το δάκτυλό του να «εκλεβε» μερικές από τις σχεδιαστικές γραμμές του Αντώνη.
Πριν απο μερικές μέρες, δεν άντεξα και του έστειλα μηνυμα:
-Αντώνη, θα μου κάνεις σε παρακαλώ ένα σκίτσο για το «Εμείς»;
Η απάντηση ήταν ίδια με του πατέρα μου:
-Βέβαια!
Μου τοστειλε με ταχύτητα αστραπής.
Χα!
Τον ευχαριστώ από μέσα από την καρδιά μου.
Εμείς (η Ολιβ, η Αθηνά κι εγώ) νόμιζα ότι δεν είχαμε κανέναν πλέον για να μας σκιτσάρει.
Ευτυχώς έκανα λάθος!

Σοβαρότατες απόψεις

Δεν παίζω!!!

Για να καταλάβει κανείς τί (και γιατί) ακριβώς μας συμβαίνει με το οικονομικο-πολιτικό αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί, δεν πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει τις (!!!) αναλύσεις, τις απόψεις ή τις επίσημες ανακοινώσεις, αλλά να δει (με καθαρό μυαλό) τί συμβαίνει δίπλα του και αν το αντέχει, τί συμβαίνει μέσα του.

Είμαι φανατικός θιασώτης των παράλληλων παραδειγμάτων.

Βάζεις μια στιγμή από την καθημερινότητά σου και την συγκρίνεις με το ΜΕΓΑΛΟ γεγονός.

Αν αυτα δεν ταιριάζουν τότε κάποιο πρόβλημα υπάρχει με το μεγάλο γεγονός.

Ενας νεαρός, ο Χρήστος, βρέθηκε στα τελικά του Greek Idol.... Mια ματιά να του ρίξεις, αρκεί για να καταλάβεις, ότι δεν έχει καμμιά σχέση με το τηλε-ζητούμενο του talent show.

Χρειάζεται ακόμα μια ματιά για να καταλάβεις ότι ό ίδιος απολαμβάνει όσο περισσότερο γίνεται αυτο που του συμβαίνει.

Είναι κακό αυτο;

Οχι δα! Η ζωή του’κανε ενα δωρο και εκείνος το άρπαξε. Ούτε έκλεψε, ούτε πάτησε επι πτωμάτων, ούτε τίποτα... Απλώς δεν «διαβάζει», δεν πάει στις πρόβες, δεν θέλει να μάθει τίποτα απ’ αυτά που θέλουν να το μάθουν οι «δάσκαλοί» του.

Γιατί;

Επειδή έτσι γουστάρει.

Ούτε σε δημόσια θέση είναι, ούτε τα λεφτά κανενός τρώει... απλώς δίνει απανωτές κουταλιές γλυκού στην καρδούλα του και πάνω από όλα βγάζει τη γλώσσα σε όλους αυτούς τους τηλε-επαϊόντες.

Μου έκανε αλγεινή εντύπωση που χθές το βράδι τον βγάλανε στη σέντρα και τον πρόσβαλαν. Ξαφικά βρέθηκε αντιμέτωπος με μερικούς ξινούς λυκειάρχες, που στεναχωριόντουσαν που δεν κρατούσαν βέργες να του κοκκινήσουν τα χέρια. Το τί του είπαν είναι απίστευτο... και εκείνος συνέχιζε να τους κοιτάει, να τους χαμογελάει με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και να δείχνει πώς απολαμβάνει ακόμα πιο πολύ που τους έφερε σ’ αυτή την κατάσταση.

Αποτέλεσμα;

Το κοινό με το tele-voting τον διατηρεί στο παιγνίδι και πετάει έξω τον (κατα τη γνώμη μου) αντιπαθέστατο κ. Ντούρο, που λέει στην επιτροπή «έχετε δίκιο», «συγγνώμη», «καταλαβαίνω, δεν θα επαναληφθεί»)

ΟΚ!Ενα παιγνίδι είναι... όμως επειδή η φήφος του κόσμου δεν ταυτίζεται με την άποψη της επιτροπής, 3 απ’ αυτούς Κοντόπουλος, Καπετανίδης, Θεοδωράκη ΤΟΛΜΟΥΝ και σχολιάζουν την επιθυμία της λαϊκής επιλογής.

Ο μόνος που αντιλαμβάνεται –ως γάτα- την παγίδα είναι ο Πέτρος Κωστόπουλος, που τελευταία στιγμή κρατά τις αποστάσεις του από τους άλλους.

Ο Χρήστος ζώντας μια νιρβάνα έχει και το τελειωτικό κτύπημα.

-Θέλω εγώ να αποχωρήσω!

Η κ. Κορομηλά ανατριχιάζει και του ... ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την αποχώρηση.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω όλες τις περιπτώσεις μία-μία. Ο καθένας καταλαβαίνει τον βιασμό του αυτονόητου.

Πηγαίνω κατευθείαν στο ζητούμενο που απασχολεί το μυαλό μου:

Ο καθένας και η καθεμία πρέπει να μετατραπούμε σε «Χρήστο» και να αντισταθούμε με τον ίδιο τρόπο στο στημένο παιγνίδι του ΔΝΤ, των spreads και του κάθε αγάμητου αναλυτή, πολιτικού ή μεγαλοδημοσιογράφου,.

Τί κακό κάναμε;

Φάγαμε, ήπιαμε, διασκεδάσαμε και απο πάνω το φιλοσοφήσαμε κιόλας.

Πού βλέπετε το περίεργο;

Χιλιάδες χρόνια αυτο κάνουμε και όλοι αυτοί που μας κρίνουνε έρχονται κάθε χρόνο στην Επίδαυρο για να δουν (χειροκροτήσουν) πώς το κάνουμε. Τα τελευταία μάλιστα 50 χρόνια προσπαθούν και οι ίδιοι (σχεδόν πάντα αποτυχώς) να το σκηνοθετήσουν.

Ο Χρήστος αρνείται κατηγορηματικά να παίξει το προσημειωμένο παιγνίδι τους. Δεν συμφωνεί... δεν γουστάρει... πάει και τέλειωσε.

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κάνουμε και εμείς το ίδιο με το διεθνές προσημειωμένο παιγνίδι, που μας έχουν βάλει να παίξουμε.

Διάφοροι τσαρλατάνοι, που τους νιάζει μόνο η τηλεθέαση ή η ψήφος, ακριβώς όπως και την περιώνυμη επιτροοπή, μας προτείνουν ακριβώς το αντίθετο.

Να αφήσουμε γιαγιάδες και παππούδες να πεθάνουν στην πείνα.

Να χάσουμε τις δουλειές μας.

Να χρωστάνε τα παιδιά μας.

Να μαραζώσουμε.

Ούτε ένας/μια δεν έχουμε καταλάβει ότι αν αρνηθούμε δεν μπορούν να μας κάνουν ΤΙΠΟΤΕ απολύτως. Ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να μας πετάξουν, ούτε να μας ξαναπάνε στη δραχμή. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα’ναι η αρχή για το δικό τους τέλος.

Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον Χρήστο, που δεν τον αφήνουν (αυτο κι αν είναι βιασμός της προσωπικής ελευθερίας) να φύγει από το show.

Eίναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσουν να τον κτυπήσουν τον μάγκα.

Μπορεί και να το καταφέρουν.

Αυτος όμως θα συνεχίσει ναναι περήφανος και ελέυθερος για την υπόλοιπη ζωή του και θαχει μια περίφημη ιστορία να διηγείται στα εγγόνια του.

Πώς έβγαλε τη γλώσσα στην τρελλαμένη από δημοσιότητα ανεψιά του πλέον αναγνωρίσιμου, δεθνώς αποδεκτού, δημοκράτη και Τεράστιου Μουσικού, του Μίκη Θεοδωράκη....

Σημειώστε ότι πριν βάλω αυτές τις σκέψεις μου σε ενα κείμενο, με είχε προλάβει (εμπνεύσει) ο ίδιος, ο Μίκης.